Aanpassing website; nieuwe foto's
Door Yvon Oetker
Aanscherping van de focus, vraagt om aanpassing van de website. Met alle gevolgen van dien. Nieuw fotowerk. Normaliter al niet een actie waar we juichend van over straat gaan. Tenslotte is modellenwerk een vak. En wij zijn veel, maar géén model! Maar hé, ’s-ochtends een vrouw, ’s-avonds een vrouw dus zondag was het zover. De enige dag in de week waarop de lucht blauw gekleurd was. En de temperatuur 3 graden onder nul. Die van mijnheer de metereoloog dan. Die van het gevoel was in de wind minus 9.
Geen gezeur, denk je dan. In de thermo’s, wanten aan, muts op en gaan! Nou fotografeert dat niet helemaal lekker. Wel natuurlijk als je dat doet voor een gezellig wintersproduct in urban sfeer, maar niet als de insteek van de foto’s ‘zakelijk’ is. En op verschillende locaties hetzelfde jasje aan en sjaaltje om is natuurlijk ook geen optie.
Warme chocolademelk en mondkapjes
Dus reden we om 09.00 uur met een auto vol kleding en andere hulpmiddelen door Rotterdam. De eerste levensbehoeften warme chocolademelk en mondkapjes binnen handbereik. We startten bij het centraal station, een goede voorbode van wat nog komen zou. Het zo geweldig architectonisch vormgegeven dak bleek een supergeleider voor de snijdende windkracht 8. Het zorgvuldig vanuit de amateurstatus gecoiffuurde Corona-kapsel hield daar al geen stand.
Door naar het buitengebied van het Maritiem Museum, badend in de winterzon. Andere outfit aan. Een jurk, wie had het bedacht! In de spaarzame beschutting van de opengeslagen autodeur kleedden we ons uit tot op onze lingerie. Min 9 op de blote huid; het is gewoon ‘au’. Dikke jas uit, lente outfit aan. Flanerend op het bruggenstelsel alsof de thermometer op +18 stond en de zomer in aantocht was. We werden op de been gehouden door de hot drinks en veel bemoedigende woorden van in dikke anoraks gehulde omstanders.
Erop en eronder
Volgende stop de Erasmusbrug. Erop en eronder. Ik weet niet wat erger was. De één miljoen wandelaars die uit hun Corona-cocoon gekropen waren en ons meewarig gadeslaagden of de verstijving van zo ongeveer alle ledematen inclusief de hersenpan. “Beetje relaxed lopen” zei de fotograaf. HOE BEDOELT U????
En toen moest de klap op de vuurpijl nog komen; de apotheose, de Kop van Zuid. Voor niet ingewijden; ook als het niet waait, zo ongeveer het meest winderige punt van Rotterdam-Centrum.
Beetje verschoven
We hebben afgezien. We hebben geleden! We hadden 3x een warm bad, een ouderwetse flanel en een donzen dekbed nodig om een beetje warm te worden. Maar hé, we hebben het gedaan! En zodra de kappers open zijn gaan we weer, bij een flauw windje. Maximaal 10 knopen, dat lijkt me meer dan genoeg. En dat moet ook wel, want net op de mooiste brug van Rotterdam vergaten we in al ons lijden dat de foto links veel ‘vlees moest bevatten’ (voor de leken onder ons; veel oppervlakte) en wij zoveel mogelijk rechts moesten staan. Dat registreerden onze bevroren hersencellen helaas niet meer.
Natuurlijk hebben we dat probleem opgelost. Gewoon de Erasmusbrug een beetje verschoven. Die tuien hebben toch een twijfelachtige reputatie. In de lentesessie staat de rijzige Zwaan gewoon aan de goede kant. Dit, ter geruststelling van oplettende kijkers…….